Op 20 november organiseerde de Taskforce Kindermishandeling een expertmeeting met onderzoeker Cees Hoefnagels. Hij presenteerde hier de resultaten van zijn onderzoek naar de rol van leerkrachten in het basisonderwijs bij self-disclosures van kindermishandeling.
Continue reading
Frank van Pamelen en Jeroen Latijnhouwers geven een terugblik op de week tegen kindermishandeling.
Continue reading
Jeroen Latijnhouwers: Het was een bijzondere en intense ervaring om vorige week de Week tegen de Kindermishandeling van dichtbij mee te maken. Tijdens die week presenteerde ik 3 colleges voor online-kijkers.
Het eerste college was met Toon Gerbrands, algemeen directeur van voetbalclub PSV. Drie jaar geleden werd hij geconfronteerd met het verhaal van een oud-jeugdspeler van PSV die in de jaren 60 seksueel misbruikt was door een jeugdtrainer van de club. Gebrands en collega’s bij PSV namen het verhaal zeer serieus en reageerde direct: er kwam onder andere een meldpunt en het slachtoffer werd uitgenodigd om bij Gerbrands om zijn verhaal te doen. Later meldden zich nog een aantal oud-jeugdspelers met dezelfde ervaringen. En allemaal kregen ze dezelfde aandacht en tijd.
Tijdens ons college besloot Gerbrands om zich namens het betaald voetbal in te gaan zetten voor een keurmerk: ‘Veilige Sportclub’. Dat moet voorkomen misstanden als in de jaren 60 bij PSV niet meer voorkomen. Een sportclub een veilige omgeving zijn voor iedereen en voor kinderen in het bijzonder.
Mijn tweede college-gesprek was met zangeres en cabaretier Karin Bloemen. In haar jeugd is ze van haar 7e tot haar 14e levensjaar emotioneel en seksueel misbruikt door haar stiefvader. Karin schreef er een boek over dat vorig jaar verscheen. In dat boek, ‘Mijn ware verhaal’, vertelt ze wat haar in haar jeugd overkomen is, hoe vreselijk dat was, dat ze zich nooit veilig voelde en dat ze nergens naar toe kon met haar probleem en er met niemand over kon praten. Ook niet met haar moeder. Maar door er uiteindelijk wél over te gaan praten heeft ze het een plaats kunnen geven, al zal het nooit helemaal uit haar leven weg zijn.
Mijn derde college was met onderneemster en TV-presentatrice Olcay Gulsen. Zij heeft in haar jeugd te maken gehad met huiselijk geweld door haar vader. Hij was geestesziek en was drank en drugs-verslaafd. Ook Olcay heeft zich thuis nooit veilig gevoeld, altijd hing agressie en gevaar in de lucht. Vooral haar moeder werd met regelmaat in elkaar geslagen door haar vader. En soms ging dat geweld nog een paar stappen verder. Ook Olcay en haar zussen en broer kregen af en toe een klap. Om de paar dagen stond de politie aan de deur. Ze werden gezien de asociale familie van het dorp. ‘Ik was de dochter van de dorpsgek’, zei ze letterlijk. Tot haar 20e heeft Olcay niet gesproken over haar jeugd en de ellende thuis. En niemand heeft haar ooit naar gevraagd terwijl het toch voor iedereen in het dorp zichtbaar was.
Zowel Olcay als Karin schaamden zich destijds voor alles wat wat hen overkwam, voor wat er gebeurde in hun gezin, in hun huis. Nu weten ze gelukkig al een tijd dat zij zich niet, nooit en te nimmer hoeven schamen voor wat er gebeurd is. Toen niet en nu niet. Tijdens de college’s was dat één van de hoofdboodschappen die ze iedereen mee wilde geven.
Het viel mij op dat door hun eerlijkheid en openheid de verhalen écht binnenkwamen en écht gevoeld werden.
Ik denk dat iedereen wel gruwelverhalen kent van een vorm van kindermishandeling, uit het nieuws of misschien wel uit de eigen omgeving. Ik kende die verhalen ook, ik heb ze als nieuwslezer vaak voorgelezen. Maar om dezelfde verhalen rechtstreeks te horen van mensen die het aan den lijven ondervonden hebben, is een echt ander verhaal. En dat het dan ook nog eens bekende mensen zijn die hun verhaal vertellen, geeft aan dat het iedereen kan overkomen of had kunnen overkomen. En het geeft de ellende een gezicht.
Het was intens vorige week maar ook bijzonder én leerzaam. Schaam je niet als slachtoffer en durf erover te praten…Die boodschap blijft hangen.
En voor de buitenwereld geldt: kijk niet weg als je weet hebt van kindermishandeling in jouw omgeving. Want niets doen was, is en blijft geen optie.
Jeroen Latijnhouwers
Groep De Vinken van SBO Westerwel in Tilburg maakte het winnende ontwerp van Pink. Ze kregen op dinsdag 17 november 2020 hun prijs uitgereikt en mochten als eersten bekijken hoe hun ontwerp vertaald is naar het nieuwe animatiefiguurtje Pink.
Continue reading
In een van de colleges in de Week tegen de Kindermishandeling, heeft algemeen directeur Toon Gerbrands van PSV vandaag gepleit voor het instellen van een keurmerk ‘Veilige Sportclub’ binnen de sportwereld. Hij wil zich daar zelf ook voor in gaan zetten.
Continue reading
In de week tegen kindermishandeling krijgt de Praten helpt-pot een plek in bibliotheken in de regio Hart van Brabant. De Praten helpt-pot is ontwikkeld door pedagogiek studenten van Fontys.
Continue reading
Tijdens de Week tegen kindermishandeling in Goirle staan kinderen centraal. Er zijn activiteiten voor alle leeftijden. Sterker nog: de kinderen spelen zelf een actieve rol.
Continue reading
Judith is een stil en verlegen meisje. Ze ziet er verwaarloosd uit. Haar kleren zijn vies en versleten en haar haar wordt nooit gekamd. Soms probeert ze contact te maken met andere kinderen uit de buurt. Maar niemand wil met haar spelen. Ik zie dat gebeuren omdat het speeltuintje recht voor mijn deur is. Haar ouders heb ik al een tijdje niet meer buiten gezien en ik maak me bezorgd.
Als ik Judith buiten zie, maak ik altijd een praatje met haar. Ze is dan heel blij dat ze haar verhaal kwijt kan. Ze stopt niet meer met praten en ik vind het altijd heel sneu om haar weer alleen te laten. Ik besluit daarom om toch maar eens met haar ouders te praten. Of het wel goed met hen gaat.
Als op een morgen de buurman tegelijk met mij de vuilniszak op de stoep zet, besluit ik een praatje te maken. Ik vond het moeilijk om te beginnen, maar besloot het toch te doen. Ik zei dat ik hem lang niet meer had gezien en vroeg hoe het met hen ging. Zo zijn gangetje, zei hij een beetje geforceerd. En met Ans? vroeg ik. Die heb ik ook al lang niet meer gezien. Ja, wat minder, zei hij. Ze heeft veel last van haar reuma en ligt eigenlijk hele dagen op bed. Dat is nu al wel een jaar zo. Ze is somber, maar ze wil geen hulp. Ik probeer het huishouden een beetje bij te houden, zei hij geforceerd lachend. Maar ja, je weet het hè? Dat is geen werk voor een man! En die kinderen kunnen eigenlijk maar weinig zelf. Dat was vroeger wel anders, toen moest ik thuis gewoon voor mezelf zorgen. Dat kunnen ze tegenwoordig niet meer. Ik moet ook naar mijn werk, er moet wel brood op de plank komen natuurlijk!
Ik zei tegen hem dat ik me wel kon voorstellen dat het pittig is. Zorgen voor een zieke vrouw en het huishouden doen naast zijn werk. Ik vroeg hem wat hem zou helpen. Hij zei: gewoon iemand die ons helpt om het huishouden weer op orde te krijgen en te houden, dat zou al heel veel schelen. En iets waar kinderen naar toe kunnen, om te ontspannen.
Ik vroeg hem of hij al gedacht had aan hulp zoeken. Hij zou bijvoorbeeld eens kunnen gaan praten met het wijkteam. Dat vond hij wel een goed idee. Hij was zichtbaar opgelucht dat hij erover gepraat had.
Weet jij dat verwaarlozing ook kindermishandeling is?
Herken de signalen en kom in actie. Want er is altijd iets dat je kunt doen! En kom je er zelf niet uit? Vraag dan advies of hulp.
Als ik ’s avonds de hond ga uitlaten, zie ik Bas nog vaak op straat. Soms zit hij alleen in het speeltuintje en soms hangt hij rond met grotere kinderen. Mijn zoontje Max ligt dan al lang op bed.
Gisteravond was Bas in zijn eentje aan het voetballen bij ons voor de deur. Ik heb hem binnengeroepen en gevraagd of het goed met hem gaat. Hij zei van wel en begon meteen enorm te kletsen. Het leek wel of ie heel blij was dat ie met iemand kon praten. Ik heb hem limonade en een koekje gegeven en een beetje over voetbal gekletst. Toen heb ik toch maar gevraagd of zijn moeder het goed vindt dat hij zo laat buiten is. Hij zei dat zijn moeder meestal ’s avonds werkt en dat hij dan alleen thuis is. Bas vindt het goed als ik met zijn moeder ga praten.
Cindy, de moeder van Bas, is een alleenstaande moeder en heeft veel schulden. Zij is een sterke vrouw en wil graag haar problemen zelf oplossen. Daardoor werkt ze veel in de avonduren omdat zij dan meer verdient. Zij voelt zich wel schuldig over haar zoon Bas, die is pas 9 jaar.
Ik heb gisteravond met Bas afgesproken dat ik met zijn moeder ga praten. Dat heb ik vandaag gedaan. Ik heb tegen haar gezegd dat ik me zorgen maak over haar zoon. Omdat ik hem regelmatig laat op straat zie. Daar schrok ze heel erg van. Dat wist ze niet. Ze dacht dat als zij moest werken, hij thuis bleef en op tijd naar bed ging.
Ondanks dat we het allebei heel ongemakkelijk vonden, ontstond er toch een goed gesprek. Zij vertelde mij over haar moeilijke situatie en ik begreep haar heel goed. Ze was opgelucht na ons gesprek. Het heeft haar over de streep getrokken om er met meer mensen over te praten om oplossingen te vinden. Zij gaat nu contact zoeken met de schuldhulpverlening en op zoek naar een oplossing voor Bas, zodat hij niet alle avonden alleen thuis is. Ze gaat er met haar zus over praten, die mogelijk haar en Bas kan helpen.
Weet jij dat verwaarlozing ook kindermishandeling is?
Herken de signalen en kom in actie. Want er is altijd iets dat je kunt doen! En kom je er zelf niet uit? Vraag dan advies of hulp.
Mijn zoon Guido en zijn vrouw Aisha hebben een schoonmaakbedrijf. Dat bedrijf loopt heel goed en ze zijn er ontzettend druk mee. Ze hebben veel personeel in dienst, maar er is altijd wel iets wat geregeld moet worden. En als er veel zieken zijn, vallen ze soms zelf in. Toen Lizzy nog heel klein was, was mijn schoondochter Aisha altijd thuis. Maar ze is steeds vaker nodig op de zaak. Guido redt het gewoon niet alleen en vindt dat Aisha moet komen helpen. Als Aisha naar de zaak gaat, laat ze Lizzy vaak alleen thuis. Dat is meestal aan het eind van de middag of begin van de avond, want veel klanten willen dat hun bedrijf na werktijd wordt schoongemaakt. Lizzy krijgt dan snel een boterham en wordt voor de TV gezet. Ook op zaterdag is Lizzy best vaak alleen thuis. En ze is nog maar 5 jaar.
Ik kwam daar achter toen ik op een zaterdag onverwacht langs ging. Ik had aardbeien op de markt gekocht en weet dat Lizzy gek is op aardbeien. Eerst werd er niet open gedaan en toen ik bijna weg wilde gaan, zag ik Lizzy voor het raam. Ik zwaaide dat ze open moest doen en dat deed ze toen ze mij zag. Ze zei dat mama weg was en dat ze de deur niet open mag doen als ze alleen thuis is. Ik vroeg haar of ze vaker alleen thuis was. Ze vertelde dat mama vaak papa moest gaan helpen en dat hij boos wordt als ze niet kan komen helpen. Daar schrok ik wel van. Maar ik twijfelde ook wel een beetje of het wel echt zo vaak was, want Lizzy kan soms overdrijven. En ik wilde me ook niet bemoeien met het gezin van mijn zoon. Hij wordt snel boos en wil met rust gelaten worden.
Ik heb die middag lekker aardbeien met Lizzy gegeten en haar geleerd hoe ze kan face-timen met een ipad. Toen ze me best vaak begon te bellen via facetime werd me duidelijk dat ze wel vaak alleen was. En ook dat ze het heel moeilijk vond om alleen te zijn. Ze moest haar verhaal kwijt en soms was ze ook bang. Ze durfde dat niet tegen haar mama te zeggen, want ‘mama wordt boos als ik niet lief ben’, zei ze. ‘En ze roept dan heel hard tegen mij’. En ze vertelde ook dat ze papa vaak hard tegen mama hoorde roepen. Toen begon ik me echt zorgen te maken.
Ik ben op een ochtend op de koffie gegaan bij mijn schoondochter. Ik heb eerst voorzichtig gepolst hoe het zit, want ik wil haar niet beschuldigen. Ze gaf voorzichtig toe dat ze Guido vaak onverwacht moet komen helpen en dat ze dan geen tijd meer heeft om een oppas te zoeken. Guido vindt het ook onzin dat er een oppas moet komen. Ze is toch maar even weg? Hij wordt ook heel boos als ze niet snel komt. De eerste paar keer vond ze het heel spannend om Lizzy alleen te laten, maar na een paar keer begon het te wennen. Ze dacht eigenlijk dat het best goed ging met Lizzy. Ik heb aangeboden om af en toe op te passen en ook om met Guido te gaan praten. Ze gaf aan dat hij onder grote spanning stond om het bedrijf draaiende te houden. En dat hij dat vaak op haar afreageerde. Ze was duidelijk bang van hem en blij met het aanbod.
Het is goed dat we erover gepraat hebben, dat heeft ons allebei goed gedaan. We konden samen zoeken naar een oplossing en ook Guido helpen om een oplossing te zoeken.
Weet jij dat verwaarlozing ook kindermishandeling is? Of als kinderen te maken hebben met heftige ruzies van hun ouders en er geen aandacht meer is voor hen?
Herken de signalen en kom in actie. Want er is altijd iets dat je kunt doen! En kom je er zelf niet uit? Vraag dan advies of hulp.