Website over uit elkaar gaan

Afbeelding voor website alsjeuitelkaargaat.nl

Tijdens de ‘Dag van de scheiding 2019’ op vrijdag 13 september is de site ‘alsjeuitelkaargaat.nl’ gelanceerd. De site moet stellen en hun kinderen helpen bij een scheiding.

Continue reading

“Ik mocht bij Juul komen eten, dat was zo fijn”

Manon

De ouders van Manon (16) hebben veel problemen. Ze drinken allebei veel en hebben weinig aandacht voor Manon. Haar vader heeft geen werk en ze hebben moeite om rond te komen. Vaak is er geen eten in huis. Haar moeder werkt ‘s middags en ‘s avonds. Als Manon uit school komt, is er meestal niemand thuis.

Wanneer haar vader wel thuis is, ligt hij laveloos op de bank. Als haar ouders allebei thuis zijn, maken ze constant ruzie. Ze zijn totaal niet geïnteresseerd in wat Manon doet en hoe het op school gaat. Ze gaan nooit naar een ouderavond. En ook niet op bezoek bij familie, want ze hebben ruzie met iedereen. Manon heeft gelukkig een goede vriendin, Juul. Als haar ouders weer niet thuis zijn en de koelkast leeg is, appt ze Juul. Ze vraagt of ze bij Juul mag eten. Daar is het zo gezellig en de moeder van Juul vindt het altijd prima als er nog iemand aanschuift. Dit is een wereld van verschil met haar eigen thuis.

Juul heeft wel door dat er iets niet goed gaat bij haar vriendin thuis. Ze vraagt aan Manon wat er aan de hand is. En zegt tegen Manon dat ze zich zorgen maakt om haar. Dat had Manon nodig om haar verhaal te doen. Ze is opgelucht dat ze tegen Juul kan vertellen hoe het er bij haar thuis aan toe gaat. Ze schaamt zich enorm, maar gelukkig doet Juul er niet raar over. Ze voelt zich niet meer zo alleen. Juul moedigt Manon aan om hulp te zoeken. Als eerste gaan ze samen naar de mentor om te vertellen wat er aan de hand is.

Lees meer verhalen op de jongerenpagina

Play Video

“Ik twijfelde of ik het wel goed zag, maar ik bleef me zorgen maken.”

Een foto van Jade de moeder die in actie gekomen is

Jade: “Het vriendje van mijn zoontje speelt vaak bij ons. Hij wil eigenlijk nooit dat mijn zoontje en andere vriendjes bij hem thuis komen spelen. En heel vreemd: altijd als mijn man binnenkomt, sluipt hij snel naar boven. Terwijl hij daarvoor nog lekker aan het spelen was. Ik dacht altijd dat ik kindermishandeling wel zou herkennen. Een blauwe plek zou zien ofzo. Maar dit zag ik niet, dit voelde ik. Ik voelde dat hij bang was. Daarom heeft het ook veel te lang geduurd voordat ik uiteindelijk iets deed. Ik twijfelde of ik het wel goed zag, maar ik bleef me zorgen maken. Ik wist ook niet goed wat ik kon doen. Toen dacht ik: ik vraag het eens aan de juf op school. Zij herkende het gedrag waar ik me zorgen om maakte. Ze is er verder achteraan gegaan.”

Maak jij je zorgen om een kind? Kom in actie. Want er is altijd iets wat je kunt doen. Oók als je twijfelt.

“Ik moest uren met een bord eten op de trap zitten”

Een foto van een slachtoffer van kindermishandeling

Kristel: “Ik groeide op in een gezin met een agressieve vader. Hij was een alcoholist, had depressieve gevoelens en kon de druk van het (gezins-)leven niet aan. Als hij teveel had gedronken en de grip verloor, schold hij ons voor alles en nog wat uit. Hij gebruikte lichamelijk geweld tegen mijn moeder. En later ook tegen mij. Ik kreeg onverwachtse tikken. Ik werd opgesloten in de kelder. Soms moest uren met een bord eten op de trap zitten. Het kwam ook voor dat hij ’s nachts met een riem naast mijn bed stond om mij te straffen. De buren moeten zijn stem door de muren heen hebben gehoord. Ik ben weleens in paniek naar buiten gerend toen hij een vork in mijn arm had gestoken. De buurman ving mij op. Maar uiteindelijk leek het of niemand ons hielp.

Het was mijn oom die mijn moeder, broer en mij (ik was 15 jaar) uiteindelijk uit huis haalde. Hij kwam net binnen, toen ik onderaan de trap lag na een duw van mijn vader. We waren fysiek veilig. Maar voor mijn gevoel begon het toen pas: ons gezin was uit elkaar. Mijn moeder en broertje werden opgevangen door de oom die ons uit huis heeft gehaald. Ik woonde bij een oom en tante aan de andere kant van de stad. Ik wist mij geen raad met al die spanning die ik al jaren in mijn lijf voelde.

Inmiddels ben ik volwassen en heb ik twee dochters. Ik heb met vallen en opstaan mijn weg moeten vinden. Ik heb verschillende relaties gehad met egocentrische mannen die (verbaal) agressief konden zijn. Ik wilde zo graag ‘huisje-boompje-beestje’. Ik was zorgzaam, volgzaam en opstandig tegelijk. Tijdens en na deze relaties en verschillende therapieën, besefte ik dat ik dat patroon moest doorbreken. Uiteindelijk koos ik echt voor mijzelf en verhuisde met mijn twee dochters. Die stap bleek de juiste. Ik creëerde een eigen thuis. Een paar jaar geleden kwam er een nieuwe partner in mijn leven.

Met mij gaat het nu goed. En ook met ons samengesteld gezin. Maar de stem van mijn vader komt nog wel eens voorbij als ik me onveilig of gestrest voel. Dan hoor ik hem weer zeggen: ‘Je bent helemaal niets waard.’ De impact van een onveilige jeugd is levenslang….”

“Ik hoorde mijn buurvrouw vaak schreeuwen en schelden.”

Een foto van angela de buurvrouw die in actie gekomen is

Angela: “Ik maakte me echt zorgen om mijn buurkinderen. Een jongetje van 6 en een meisje van 10. Er was daar altijd zoveel drama en herrie in huis. Ik denk niet dat de kinderen geslagen werden, maar ze zagen er wel heel onverzorgd uit. Allebei de kinderen waren heel stil en schichtig. Je zag ze bijna nooit buiten. Op een keer liep ik ’s avonds om 9 uur met de hond buiten en zag het meisje alleen in het speeltuintje. Ik vroeg haar of ze niet naar huis moest. Ze vertelde me toen dat haar vader niet thuis was en dat ze van haar moeder nog buiten mocht spelen. Ze wachtte tot haar moeder haar zou roepen voor het eten. Ik kreeg er een naar gevoel van, maar wist niet goed wat ik hiermee moest.

Toen het gezin bij ons op visite kwam voor de verjaardag van mijn dochter, viel me op dat er een enorme dranklucht om de moeder hing. Ze kreeg ruzie met haar man en het gezin ging snel weer naar huis. Later hoorde ik de moeder schreeuwen en schelden. Dat ging eigenlijk heel vaak zo. De volgende dag zag ik de vader buiten en vroeg hoe het ging. Hij draaide er een beetje omheen, maar gaf wel toe dat zijn vrouw problemen had. Ze had veel stress en kon er niet goed tegen als de kinderen druk en vervelend waren. Hij schaamde zich duidelijk en verdedigde haar. Ik heb toen aangeboden dat de kinderen bij mij mogen komen spelen als het te druk wordt en tegen de buurman gezegd dat hij eens met de huisarts moet gaan praten.”

Maak jij je zorgen om een kind? Kom in actie. Want er is altijd iets wat je kunt doen. Oók als je twijfelt.

“De WC was verstopt en ik moest in de badkuip mijn behoeftes doen.”

Een foto van een slachtoffer van kindermishandeling

Jeroen: “Het was echt verschrikkelijk, elke week vonden er afranselingen plaats. Als ik niet deed wat er gevraagd werd, kreeg ik gewoon een klap. Ik weet nog goed dat ik me in de badkamer had opgesloten en echt bang was dat mijn vader ons zou vermoorden. We waren blij dat we van mijn vader naar mijn moeder werden overgeplaatst, maar daar gebeurde hetzelfde. De WC was verstopt en ik moest in de badkuip mijn behoeftes doen. Mijn moeder verzorgde ons niet meer, er werd niet schoongemaakt, er was bijna geen eten. Het was verschrikkelijk. Ik heb toen verschillende gesprekken gehad met mijn leerlingbegeleider. Hij vroeg: Jeroen, wat wil je hier aan doen? Niks, ik wilde even helemaal niks. En hij luisterde naar mij. Als kind ben je loyaal naar je ouders en dat was ik ook naar mijn moeder toe, ongeacht dat we het zo slecht hadden. Uiteindelijk heeft mijn leerlingbegeleider besloten: nu stap je gewoon op. Je pakt je spullen en gaat gewoon weg daar. Dat heb ik gedaan. Door hem heb ik dingen ingezien en voor mezelf gekozen.”

Tips van Jeroen: 

  • Durf te vragen hoe het met iemand gaat
  • ‘lees’ tussen de regels door
  • Probeer contact te maken, niet één keer maar vaker zodat er een vertrouwensband ontstaat
  • Neem het kind als uitgangspunt en neem hem of haar serieus: handel niet halsoverkop als kinderen dat niet willen.

Vertrouwenscontactpersonen in de sport

Een foto van sportende kinderen

Vertrouwenscontactpersonen spelen een belangrijke rol in het creëren van een veilig sportklimaat bij sportverenigingen. Op dinsdag 14 mei organiseerde gemeente Hilvarenbeek in samenwerking met de regionale Taskforce Kindermishandeling en de Sportraad Hilvarenbeek een workshop voor (toekomstige) vertrouwenscontactpersonen. 

Deelnemers gingen met elkaar in gesprek om vervelende situaties te leren herkennen. En om te ontdekken hoe je dit als sportvereniging kunt doen.

Deelnemer Christel Abrahams, vertrouwenscontactpersoon bij sportvereniging Hilvaria: “Ik ben heel blij met deze avond. Gewoon om te voelen dat je niet alleen staat. En dat we nu met een groep samen zijn om het in Hilvarenbeek op te pakken.”

Veilig sportklimaat

Ongeveer een derde van de Nederlanders sport bij een vereniging. Sporten is gezond en zorgt voor veel plezier op het veld, langs de baan of in het zwembad. Maar het gaat ook wel eens mis. We lezen regelmatig berichten over vechtpartijen of zelfs intimiderend of seksueel overschrijdend gedrag. Hoe zorg je als vereniging voor een veilig sportklimaat?

Interactieve workshop

Een vertrouwenscontactpersoon is binnen een sportvereniging het eerste aanspreekpunt voor vragen en klachten. Tijdens de interactieve workshop werd er vooral aandacht besteed aan de rol van deze vertrouwenscontactpersoon. Wat kun je doen, waar kun je terecht en hoe voorkom je dat er iets gebeurt binnen je vereniging?

Regionale Taskforce Kindermishandeling

De workshop in Hilvarenbeek werd mede georganiseerd door de regionale Taskforce Kindermishandeling. Sport is een belangrijk thema in de aanpak van kindermishandeling, want verenigingen kunnen een significante rol spelen in signalering. Irene Dekker is medewerker veilig sportklimaat bij de KNVB en lid van de regionale Taskforce Kindermishandeling: “Sporten moet leuk zijn, veilig, eerlijk en zorgeloos. Daar zorgen we met elkaar voor. Elk incident is er één te veel. Als sportclub kun je verschillende maatregelen nemen om de kans op grensoverschrijdend gedrag op de club te verkleinen. Eén maatregel is het aanstellen van een Vertrouwens Contact Persoon (VCP).”

Meer weten?

Wil je meer weten over de rol van vertrouwenscontactpersonen in de sport? Of wil je dit bij een eigen sportvereniging organiseren? Neem dan contact op met de regionale Taskforce Kindermishandeling: taskforcekindermishandeling@tilburg.nl